نمایش مبدأ برای چند شعر از «جان میلز»

[[Image:KHN008P162.jpg |thumb|alt= کتاب هفته شماره ۸ صفحه ۱۶۲|کتاب هفته شماره ۸ صفحه ۱۶۲]]
[[Image:KHN008P163.jpg |thumb|alt= کتاب هفته شماره ۸ صفحه ۱۶۳|کتاب هفته شماره ۸ صفحه ۱۶۳]]
[[Image:KHN008P164.jpg |thumb|alt= کتاب هفته شماره ۸ صفحه ۱۶۴|کتاب هفته شماره ۸ صفحه ۱۶۴]]
[[Image:KHN008P165.jpg |thumb|alt= کتاب هفته شماره ۸ صفحه ۱۶۵|کتاب هفته شماره ۸ صفحه ۱۶۵]]

{{بازنگری}}


جان میلز John Mills شاعر انگلیسی است که زندگی خود را بیشتر در مشرق زمین گذرانده و به‌اغلب کشورهای آسیائی مسافرت کرده است؛ از این رو٬ روحیه و شعر او بیشتر از محیط و زندگی مردم این سامان تأثیر گرفته است. به‌علت اقامت طولانی که در کشور ژاپن داشته شکل و مضمون اشعار او بیشتر رنگ ترانه‌ها و اشعار ژاپونی را دارد. یعنی اشعار او غالباً عبارت از ترانه‌های کوچکی است که انسان و طبیعت را در یک لحظهٔ گذرا توصیف می‌کند.

چهارسال پیش٬ مجموعهٔ اشعار او به‌نام «سواحل سیمگون» در ژاپن منتشر شد. و هم‌اکنون مجموعهٔ دیگر او به‌نام «آفتاب و برف» در انگلستان در دست چاپ است. جان میلز چند سال است که در ایران به‌سر می‌برد و اکنون معلم ادبیات انگلیسی در دانشگاه تهران است.

'''۱'''

'''پنجره'''

:::از درون پنجره

:::بر آبها می‌نگرم

:::و خورشید سرخ فام‌ را

:::در سینهٔ مهی لطیف می‌بینم

'''۲'''

'''تهران'''

:::کوهساران شمال

:::بهنگام گرمای روز

:::در برابر آفتاب

:::سایه‌ای بر شهر نمی‌افکنند

:::و شبانگاه

:::خاموش و عریان بر پای می‌مانند.

:::{{تک ستاره}}

:::در شهر سرد کویر

:::در خاموشی شب

:::قلب من٬ که روزش خشکانده است

:::می‌پژمرد و سخت می‌شود

:::{{تک ستاره}}

:::تا کی می‌تواند

:::رنج روز را تاب آورد

:::و حملهٔ تند خشکی را

:::تحمل کند؟

:::{{تک ستاره}}

:::آیا می‌تواند

:::در شهر کویر

:::در میان کوهساران شمال

:::شکنجهٔ سکوت سر شبانگاهی را

:::سپری کند؟

:::::::::::::::{{کوچک}}تهران ـ مارس ۱۹۵۸{{پایان کوچک}}

'''۳'''

'''انتظار'''

:::باران در میان برگ‌ها همهمه می‌کرد

:::همچنانکه من تنها نشسته بودم.

:::هنگامی که خورشید پرتو می‌افشاند

:::نمی‌توانستم باران را وصف کنم؛

:::آنچه بود حرارت بود.

:::چشمان میشی تو

:::نمناک از عشق

:::تنها شبیه باران بود،

:::شباهتی که من

:::بهنگام پرتو افشانی خورشید

:::از آن بی‌خبر بودم.

:::{{تک ستاره}}

:::در آفتاب ماندم 

:::به انتظار آنکه بیائی؛

:::بانتظار ماندم تا باد

:::در سینهٔ برگ‌ها آه انگیخت،

:::تا علف‌ها شتابناک دویدند

:::و درختان سر فرود آوردند

:::در هوای سرد.

:::لرزشی در من خزید

:::و چشمانم نمناک شد

:::با نمی که

:::از باران نبود.

:::{{تک ستاره}}{{تک ستاره}}{{تک ستاره}}

:::هنگامی که رشتهٔ باران گسست

:::برگ‌ها را شاداب

:::و علف‌ها را سبز بجا نهاده بود

:::خورشید زمین را روشن کرد،

:::چهرهٔ گل‌ها را خشکاند

:::و گیاهان را آرامش داد؛

:::به هر چیز در هر جا

:::زندگی نو بخشید.

:::من به عبث در انتظار تو ماندم

:::زیرا که باران همچنان بر گونه‌هایم می‌لغزید.

:::::::::::::::{{کوچک}}تهران ـ مه ۱۹۵۹{{پایان کوچک}}

'''۴'''

'''مینیاتورساز ایرانی'''

:::ماه نو دمیده‌ای در میان درختان می‌نهد

:::و ستارگان زردفامی در میان برگها می‌افشاند؛

:::آه انسان را می‌شنود٬ و با اعجاز٬ تصویر او را

:::همچون خیالی گذرا در نسیم، می‌پردازد.

:::::::::::::::{{کوچک}}خرمشهر ـ مارس ۱۹۵۸{{پایان کوچک}}

:::::::::::::::'''ترجمهٔ محمد کیانوش'''

[[رده:کتاب هفته]]
[[رده:کتاب هفته ۸]]
[[رده:شعر]]
[[رده:جان میلز]]
[[رده:محمود کیانوش]]