منزل آخر: تفاوت بین نسخه‌ها
(در حال بازنگری.) |
(بازنگری و نهایی شد.) |
||
| سطر ۳۸: | سطر ۳۸: | ||
سر می‌زنم. | سر می‌زنم. | ||
| − | ::{{ | + | ::{{تک ستاره}} {{تک ستاره}} {{تک ستاره}} |
| − | + | «با هر کسی هوای سفر هست، | |
| − | با هیچکس نه رای | + | با هیچکس نه رای نشستن، |
سقف شکسته را نتوانند | سقف شکسته را نتوانند | ||
| − | + | طفلانه، با گل، آذین بستن، | |
| + | ::{{تک ستاره}} {{تک ستاره}} {{تک ستاره}} | ||
| − | گل‌ها به سقف خنده | + | گل‌ها به سقف خنده کنانند، |
| − | بی‌اعتنا به | + | بی‌اعتنا به ما، گذرانند، |
| − | گل‌ها ز مرگ و فتنه چه | + | گل‌ها ز مرگ و فتنه چه دانند؟» |
| − | این حرف‌ها به | + | این حرف‌ها به لب، به دلم کوه کوه غم، |
| − | + | بی‌خواهشی صریح به هر سوی می‌روم... | |
| + | ::{{تک ستاره}} {{تک ستاره}} {{تک ستاره}} | ||
| − | + | «غیزغیز» میز کهنه، در زیر دست من، | |
| − | چون دایه‌ام به‌ناگاه | + | چون دایه‌ام به‌ناگاه انگیخت، |
از رخوتی به لذت یک خواب - | از رخوتی به لذت یک خواب - | ||
| − | غوغای | + | غوغای قهوه‌خانه، چو یک طشت |
| − | |||
| − | چو یک طشت | ||
ناگاه بر سرم ریخت. | ناگاه بر سرم ریخت. | ||
| − | می‌پرسم از رفیق | + | می‌پرسم از رفیق کناری، |
-باران که بند آمد؟ | -باران که بند آمد؟ | ||
| سطر ۸۲: | سطر ۸۲: | ||
| − | + | ::::::::::'''منوچهر نیستانی''' | |
نسخهٔ ۱۴ فوریهٔ ۲۰۱۴، ساعت ۰۱:۲۳
امروز از نگاه تو سرگشته‌تر منم
هر گوشه را، به خواهش نامعلوم
سر می‌زنم،
در دستم این عصای شکسته،
با دست من ز رنج سفر شکوه می‌کند.
در عمق غلظت مه «لندن»…
یا در تراموای «وین»…
در شهر دیگری - به دگر نام -
در سالن اپرا،…
بر روی پل که می‌نگرد ساکت،
در اضطراب بی‌ثمر «پو»…
در پای نخل منحنی سال‌دیده‌یی
در الجزیره…
در نقب‌های سرشار از راز و دود و نم،
- وز تاق و تاق مهره بیلیارد…
هر گوشه را به خواهش نامعلوم
سر می‌زنم.
- * * *
«با هر کسی هوای سفر هست،
با هیچکس نه رای نشستن،
سقف شکسته را نتوانند
طفلانه، با گل، آذین بستن،
- * * *
گل‌ها به سقف خنده کنانند،
بی‌اعتنا به ما، گذرانند،
گل‌ها ز مرگ و فتنه چه دانند؟»
این حرف‌ها به لب، به دلم کوه کوه غم،
بی‌خواهشی صریح به هر سوی می‌روم...
- * * *
«غیزغیز» میز کهنه، در زیر دست من،
چون دایه‌ام به‌ناگاه انگیخت،
از رخوتی به لذت یک خواب -
غوغای قهوه‌خانه، چو یک طشت
ناگاه بر سرم ریخت.
می‌پرسم از رفیق کناری،
-باران که بند آمد؟
-آری.
و می‌روم…
- منوچهر نیستانی