آهوان

کتاب هفته شماره ۱۳ صفحه ۱۳۰

هزار چشم گشودند و شاخ رقصاندند

فراز تپه هزار آهوی بلند اندام

به‌عشق مهر گشودند بازوان، چیدند

ستارگان کبود سپیده را آرام.

فراز خاک بجنبید تپه‌ها سرمست

نشست مهر فراز هزار جلگه و دشت

ز تپه‌ها بچریدند و بادسان رفتند

هزار آهوی زیبای آقتاب اندام.

فراز کوه چو روئید مهر، خسته ز راه

بکوفت باد بر او صخره‌های ابر سیاه

خمید مهر و شکست و درون چاه افتاد

نواختند طبل غروبش به نام، بر هر بام.

هزار چشم ببستند و شاخ بشکستند

ز قهر مهر هزار آهوی بلند اندام

شگفت بر سر خاموش تپه‌ها، بر خاک

ستارگان سپید شب سیاه، آرام.

رضا – براهنی